'Jij mist je oma hè, mama ?' , zegt ze. Het is zelfs geen vraag, ze stelt het vast, want zij voelt die dingen instinctief aan.
Ze is net zo fijngevoelig als pittig, mijn oudste vurig sensitiefje. Zo hard als het kan kletteren tussen ons, zo zalig zacht kan het ook stromen tussen ons of zo heerlijk uitbundig gaan de grapjes over en weer.
Het is definitely één van de dingen die ik voor geen goud zou willen missen: intens beleven betekent immers ook intens genieten. En zo'n momenten koester ik als de meest waardevolle cadeautjes. Het maakt dat ik 'vurig sensitiviteit' met warmte kan ontvangen en er diep dankbaar voor ben.
Onlangs nog beleefde ik zo'n pareltje dat ik in mijn doosje van 'momenten met een gouden randje' heb opgeborgen.
Ergens in de Pyreneeën in een pittoresk kerkje raak ik ontroerd door al die innige herinneringen aan mijn allerliefste oma. Stilletjes biggelen de tranen over mijn wangen. En daar is Aatje, die het als enige opmerkt en naast me op het oude bankje klimt. Haar hand op mijn arm om me troostend te strelen.
'Jij mist je oma hè, mama ?' , zegt ze. Het is zelfs geen vraag, ze stelt het vast, want zij voelt die dingen instinctief aan.
Ik kan alleen maar knikken.
Ze legt haar hoofd tegen me aan en geeft me een zacht zoentje op mijn wang.
'Ik begrijp het', fluistert ze. 'Het is oké, mama, de traantjes mogen er zijn, huil maar eens goed. En nadien kan je dan denken aan al die mooie momenten met haar'
Ik trek haar tegen me aan en we knuffelen. Vandaag huil ik ook van geluk, omdat ik haar heb, dit wonderlijke vurige zachte meisje.