"Wat zie je er mooi uit", zegt ze tegen de mevrouw in de rolstoel. Mijn dochter ziet schoonheid in iedereen.
Overbevolkte dierentuin
Een dagje zoo... en wat een dag: het ziet ernaar uit dat we niet bijster origineel waren, want het halve land lijkt dezelfde idee te hebben als wij. Drommen volk, een wirwar van buggy's, karretjes...
Mijn dochters schieten vol zelfvertrouwen overal tussen, op weg naar de dingen die ze willen zien en doen. Ik moet me haasten om ze te kunnen volgen.
Ik geniet als ik ze zo vrijgevochten bezig zie, niet op hun mondje gevallen. Dan gloei ik van trots dat ze zichzelf zo openlijk durven zijn.
Anders
Er lopen een paar families rond in typisch Joodse klederdracht met bijhorende haartooi. Ze staan op een gegeven moment letterlijk naast mijn avonturiersters. Geen enkele keer kijken mijn dochters gek op of stellen ze veroordelende vragen, en dat ondanks hun zeer sterk ontwikkelde mondigheid. En dat raakt me. Het is belangrijk voor mij hen zo in het leven te helpen en laten staan. Wars van hoe mensen zich op hun eigen manier willen kleden , of er anders uitzien bv. door een fysieke aandoening, mensen die misschien als 'minderheden' of 'afwijkend' in onze maatschappij beschouwd worden door diegenen die graag mensen in hokjes stoppen. Maar niet door mijn dochters.
De rolstoelgroep
Er komt een groep rolstoelgebruikers en hun begeleiders aan. Ze willen ook kijken naar de olifanten. Ik zie gebeuren wat zo vaak gebeurt. De omstaanders maken wat onwennig plaats opdat de rolstoelgebruikers vanuit hun zittende positie een beter zicht krijgen. Ik zie talrijke 'het is eigenlijk ongepast om te staren, maar ik kijk toch even stiekem'-blikken. Echt contact legt niemand, het is eerder een ontwijken, doen alsof ze er niet zijn, alsof deze mensen geen volwaardige personen zijn.
Ik trek de aandacht van mijn dochter Aatje om verder te gaan. Ze gaat zo volledig op in het olifantengebeuren dat ze niets heeft gemerkt van de hele poespas.
Ik moet haar dus even bij de arm nemen en loodsen langs de groep. Dan krijgt ze de rolstoelgebruikers in het vizier, ze kijkt ze recht aan en ze lacht zonnig. Ze krijgt een heleboel brede glimlachen of grimassen die ervoor doorgaan terug.
Plots maakt ze zich van mijn hand los en stapt gezwind af op een iets oudere dame die ook in zo'n 'wagentje met wielen' zit.
"Wat een mooie ketting heb je aan" zegt Aatje gemeend. Ze raakt de parels koesterend aan. "Je ziet er mooi uit', vervolgt Aatje. De dame lijkt verrast en vooral blij.
"Wat lief van jou", zegt de begeleidster ontroerd.
"Nog een prettige dag allemaal", zwaait Aatje ter afscheid naar de hele groep.
Verbindend communiceren
Aatje haar vermogen schoonheid te zien in iedereen is fenomenaal. Het is haar superpower. Ze heeft zoveel liefde. Ze weet op haar 6 jaar al dat 'anders' zijn, eigenlijk UNIEK zijn is, en dat dat helemaal ok is.
Het is ook iets wat wij als gezin zoveel mogelijk proberen : spiegelen van de talenten van onze dochters en die benoemen, gevoelens er laten zijn, de ander accepteren zoals die is en waar die op dat moment staat.
Ik geloof in een wereld zonder oordeel over goed/slecht, braaf/stout, juist/fout, gelijk/ongelijk, normaal/abnormaal. De principes van geweldloze communicatie of zoals ik het noem verbindend communiceren, zijn een echte verrijking voor ons gezin. Het heeft de relatie met mijn vurig sensitieve dochter aanzienlijk geholpen, en evenzeer die met mijn andere dochters, de relatie met mijn man. En het meest helpt het ons om authentiek te durven zijn, helemaal onszelf, met licht en schaduwkanten erbij.
Als je je hierin ook wil verdiepen n, dan ben je zeker van harte welkom op mijn workshop 'Workshop VURIG SENSITIEF, omgaan met mijn kind', klik voor verdere info hier.