Als ouder van een kind met een label zoals 'vurig sensitief' krijg je vaak nogal wat commentaar, door onwetendheid van mensen.
Ach, elk kind heeft tegenwoordig wel iets!
“Tegenwoordig delen ze etiketjes uit, niemand is meer normaal!”
“Mensen moeten hun kinderen gewoon weer gaan ópvoeden!”
Deze – en talloze andere – tenenkrommende opmerkingen krijgen we te horen van mensen die werkelijk geen enkel benul hebben van wat onze kinderen – en wij – meemaken in het dagelijks leven.
Geen flauw idee
Ze hebben geen flauw idee. Geen idee van hoeveel energie wij moeten steken in voor anderen heel normale zaken, die vaak al snel vanzelf goed gaan bij kinderen zonder dat label.
Hoeveel avonden oefenen – met bijhorend verdriet en boosheid – omdat veters strikken / huiswerk maken / leren voor een toets niet lukt. Hoeveel tijd we kwijt zijn aan het vinden van kleding die niet prikt, niet spant, geen naadjes of etiketten op de verkeerde plek heeft omdat het kind daardoor niets anders meer voelt dan alleen dat.
Hoe vaak we bezig zijn met het uitleggen van 'moetjes' die voor onze kinderen nu eenmaal moeilijker te aanvaarden zijn. Hoe vaak we een uur langer dan het gemiddelde tien minuten gesprek zitten te praten met leraren, zorgkrachten, logopedisten, ergotherapeuten en andere professionals.
Hoe we moeten anticiperen op onverwachte situaties en hoe we ons kind daarop kunnen voorbereiden. Hoe vaak we onze kinderen moeten helpen omdat andere kinderen of hun leerkrachten, grootouders, familie niet begrijpen waarom iets 'kleins' hen zo overstuur maakt en raakt.
Hoe we bij elke maaltijd die we bereiden, bij elk uitje dat we plannen, elke dag en ieder uur rekening houden met de mogelijkheden en bijzonderheden van onze kinderen.
Twijfel
En dan zwijg ik nog over hoe lang we aan onszelf getwijfeld hebben, hoe veel bloed, zweet en tranen het kostte op weg naar dat label en de hulp die bij ons gezin past, hoe kritisch we op onszelf zijn.
Hoe moeilijk we het zelf hebben met altijd de rust en kalmte bewaren als ons kind weer een woede-aanval krijgt of eindeloos blijft doordrammen.
Hoe bang we (geweest) zijn voor de toekomst van ons kind.
Nee en nog eens nee
Dus neen, niet elk kind krijgt een label. En nee, het ligt niet aan de opvoeding. Sterker nog: de ouders die ik ken met kinderen met een label zijn stuk voor stuk helden die vechten voor hun kinderen.
De volgende keer dat je iemand hoort zeggen dat 'elk kind wel iets heeft', toon hen deze blog en ga er in elk geval niet in mee, want het is onterecht en beledigend voor talloze ouders èn hun kinderen.
Heb je een vurig sensitiefje in huis en kan je begeleiding gebruiken? Klik dan hier zodat we kunnen bekijken hoe ik jou op maat van je gezin duurzaam kan helpen.