Het is genoeg geweest. Mama heeft haar grens bereikt. Het eerste dreigement komt eruit: 'Als je niet eet , geen TV straks'.
Aatje, verbaal zeer sterk, gaat in discussie. De ping pong welles-nietes wordt steeds geladener en de stemmen luider…
'Jij bent een STOUTE MAMA ! Moet ik anders eens uit mijn kramme schiete?'', schreeuwt Aatje uiteindelijk woedend uit.
Er zijn zo van die situaties met mijn kinderen die steeds hetzelfde lijken te eindigen, hoe ik ook mijn best doe om dat crappy einde te vermijden. Als een slechte B-film die op repeat staat… Sommige scènes brengen me regelrecht in een déjà-vu terecht: zo van ‘oh neen, hier gaan we weer’, terwijl de moed me al een beetje in de schoenen zinkt. Ik zie de trein vertrekken en de remmen werken niet. Schoolpoortstress Een veel voorkomend treintje bij 1 van mijn kindjes, Aatje, was het volgende bij het ophalen van school: Elk detail, elk gedrag, elk woord, elk gegeven kan de trigger zijn: mama is te vroeg, te laat, de jasrits blokkeert, mama of zus stapt te vlug, de autodeur gaat niet vlot genoeg open, het verhoogkussen heeft plots de foute kleur, mama heeft zus als eerste in de wagen gezet en de mentale noodkreten van Aatje om hulp bij het instappen genegeerd-want hallo, kan mama geen gedachten lezen, dan?-, of omgekeerd mama heeft het lef Aatje voorrang te geven en in de wagen te helpen, terwijl Aatje clearly een perfect zelfstandig kind is en GEEN BABY -of is mama dat dan vergeten, ofwa?-.Werkelijk elke futiliteit kan dus op ieder moment aanleiding geven tot fundamentele LUIDRUCHTIGE ontevredenheid. Eieren lopen Modus ‘eieren lopen‘ schiet bij mama in gang, alles wordt in het werk gesteld om Aatje te paaien en de zeurende decibels in bedwang te houden om een gênante publieke scène te vermijden en de ontploffing thuis nadien. Mama belooft een gezond tussendoortje bij thuiskomst, wijst de zeer gegeerde belangrijke rol “drager der autosleutels”toe aan Aatje, mama krijgt orders om de rugzak van Aatje over te nemen -wegens dragen der autosleutels uiteraard onmogelijk geworden voor Aatje– en mama transformeert terstond gezwind (NOT) in muilezel met eigen handtas, rugzak kleine zus, liefst nog een teruggevonden sjaal of overbodige muts erbij, de obligate knutselwerkjes (schattig, ontroerend en oh wat zijn we trots op al die kunst maar moet dat echt ? Want oh wee als er een slingertje afvalt op weg naar de parking!) en of course de rugzak van Aatje daar nog bij. Home sweet Home Tegen alle verwachtingen in zijn we thuisgeraakt en heeft het meebrullen met K3 in de auto schijnbaar de kalmte teruggebracht. Schijnbaar, want dit is wat ze dus noemen in het oog van de storm zitten zonder dat je het doorhebt, dat ene gelukzalige moment waarin mama opgelucht ademhaalt en mijmert over een fijne avond vol gezellige gesprekken aan tafel en lege bordjes en kinderen die in vrede zoetjes tekenen in de speelhoek. Mmmmmh …aaaaaand cut! We zijn net over de drempel binnen en Aatje heeft echt waar geen kracht meer in de armen en benen. Aatje zit als een lappenpopje op de grond en eist ontschoend,ontjasd, ontmutst en ontsjaald te worden door mama. Mama –ook een HSP’er niet vergeten !– geraakt zo stilaan op kruissnelheid richting uitputting. Kleine zus heeft ook nood aan haar portie aandacht –mama moet mij ook ‘eppelen’ (helpen)-. Mama helpt elk kind gedeeltelijk om beurten en is er in geslaagd een kleine eigen inspanning door elk kind te onderhandelen in spullen uitdoen en wegbergen. Bravo voor de mama, alweer een millimeter dichter bij “zelfredzaamheid = niet in hun plaats doen, maar hen zèlf laten doen“ Aan tafel! Hongerige maagjes knorren, mama schiet zich op het koken van een evenwichtige maaltijd. Ondertussen scheidsrechter spelend en wensend dat ze een telescoop had om te kunnen zien wanneer exact ze echt moet ingrijpen om broer/zustermoord te vermijden in de speelhoek. Eens aan tafel doet Aatje moeilijk over de kleur van het bord, het bestek –dat is NIET de SPICIALE lepel en waarom krijgt zus die wel-, en dan -we waren het bijna al vergeten, la pièce de résistance– is er het eten zelf nog. Een zure blik naar mama komt als dank –so glad that eyes can’t kill-. Mama leest pure walging en tegelijkertijd een vastbeslotenheid op Aatjes gezicht dat er geen enkele hap in het mondje zal gaan . Mama heeft bijna het kookpunt bereikt, doet nog een ultieme poging en vraagt op een vriendelijke manier –ok ok, met ingehouden frustratie, I admit– om op zijn minst te proeven. Een categorieke weigering van Aatje –daar heb ik me altijd over verbaasd hoe vlot die NEEN komt, terwijl ik die zelf zo moeilijk gezegd krijg– . En we zijn vertrokken Mama gooit het eerste dreigement eruit. Aatje, verbaal zeer sterk, argumenteert terug in termen van ‘ik moet altijd toegeven, ik mag nooit dit of dat.., je maakt altijd dingen die ik niet lust..‘ Mama trapt in de val en argumenteert terug over al die keren dat Aatje diezelfde maaltijd wel lekker vond en dat mama zo lichtjes aan boos begint te worden, de ping pong welles-nietes wordt steeds geladener en de stemmen luider…
Jij bent een stoute mama. En moet ik anders eens uit mijn kramme schiete?
(Slik, that’s my line? Bloos.) En uiteraard Aatje grootste dreigement ‘jij mag niet naar mijn verjaardagsfeestje komen, mama, nèh !’ Rode kaart Deze ping-pong kan mama duidelijk niet winnen zonder uiteindelijk de ‘strafkaart’ te moeten trekken. En boy do I know hoe Aatje op straf reageert in combinatie met iets proberen af te dwingen: mama voelt letterlijk de breuk in vertrouwen en weet dat ze dit nadien als een boemerang terug zal krijgen. Dat is dus het patroon van mijn Aatje die zwaar overprikkeld is en waarbij een ontploffing onvermijdelijk lijkt. Het is voor een stuk ook een treintje waar ik mee aan het stuur van zit, waarin ik de stemming van Aatje overneem, want ook dat is een treintje op zich: mama en kind die elkaar besmetten met emoties.
****
Gebeurt dit bij jou thuis ook ? Lijkt het alsof je kind over je heen loopt ? Wil je eigenlijk helemaal niet roepen tegen je kind of dreigen, maar doe je het toch?
Ik was jou, zoveel jaren terug. Vandaag heb ik de tools die rust brachten in ons gezin. En uiteraard wil ik die heel graag delen met jou!
Omdat ik weet wat een helse zoektocht het kan zijn, en omdat ik telkens opnieuw zie hoe ouders eindelijk weer op adem kunnen komen en hun vurig sensitieve kinderen zien openbloeien. Daarom geef ik ouders een hel naar HEMeL Sessie cadeau.
Ben jij ècht klaar om verandering te brengen in je gezin ?
Hoor ik daar een JAAAAA ?
Klik dan snel op onderstaande link en maak kans op jou waardevolle hel naar HEMeL coachingsessie . Ik kijk er alvast naar uit je (online) te ontmoeten! https://forms.gle/ng36pCniAprxfVNu8
Comments