Geregeld hoor je spreken over hoogsensitiviteit. Minder bekend is 'vurig sensitiviteit' of hoogsensitief met een sterke wil. En dat laatste geeft behoorlijk wat vuurwerk.
Vuurtje
Beeld je maar eens in: heel goed weten wat je wil en precies hoe je het wil en wanneer je het wil, veel vrijheid nodig hebben en graag dingen zelf beslissen en doen en dat allemaal in het lijfje van een kind. Dat is de vurige kant. Als volwassene komen die eigenschappen natuurlijk heel goed van pas, want je behoeften goed kennen en opkomen voor jezelf en gaan voor je passies wordt bewonderd. Maar een kind daar wordt dikwijls van verwacht dat het flink gehoorzaamt, toch?
En dat is net waar het schoentje wringt want vurig sensitiefjes zijn allergisch voor 'moetjes' en 'autoriteit'. Dat wekt heel wat weerstand op en kan al eens resulteren in heftige discussies en/of drifbuien of 'neen, neen en nog eens neen, jij bent mijn baas niet'-reacties.
Sensitiefje
Tegelijkertijd is zo'n vurig sensitiefje ontzettend gevoelig voor bv. spanningen. Er is een zachte lieve kant die huivert als er nog maar het minste conflict ontstaat en die eigenlijk het liefst alles wil goed doen. Het sensitieve maakt dat het kind heel fijn de verwachtingen van de mensen in zijn omgeving aanvoelt. IIn het binnenste van een vurig sensitiefje is dan ook dikwijls heel wat gaande: het innerlijk vuurtje (de vurige kant) wil volle gas vooruit lekker zijn eigen zin doen en het innerlijke sensitiefje (de gevoelige kant) gaat op de rem staan om mama of de juf toch maar weer niet tegen de haren in te strijken. Als er dan toch heibel van komt met een boze volwassene als gevolg, dan zal je zelden zien hoeveel verdriet dat het kind doet. Integendeel: een en al stoerheid en een grote bek terug. Want dat is nu eenmaal inherent aan zo'n temperamentvol kind.
Bijzonder
Het zijn bijzondere kinderen, met een levendige fantasie en een eerlijkheid die confronterend kan zijn voor hun omgeving. Het is niet ongebruikelijk dat ze ervaren worden als lastig of slecht opgevoed. En dat voelen ze maar al te goed. Want ze zijn ook oneindig zacht vanbinnen. Dat ze 'anders' zijn, dat hun gedrag veroordeeld wordt en zich schuldig voelen over wat ze nu weer uitgespookt hebben. Wat in ons gezin werkte, was in de eerste plaats bewustworden van hoe ze in elkaar staken en wat er speelde. En gaan erkennen: de innerlijke strijd waar ze dagelijks mee worstelen serieus nemen. Dat is heel wat anders dan akkoord gaan met hoe ze zich -soms zeer onhandig- uiten, het gaat over empathie.
En in verbinding blijven, eerder dan te gaan belonen en straffen (wat toch niet werkt op lange termijn, want dat soort mechanismen hebben ze heel vlug door).
In mijn boek 'deel ik net daarom de tools die in ons gezin rust brachten en wederzijds begrip.
Spiegel
Mijn vurig sensitiefjes blijven een grote uitdaging. Er zijn momenten dat ik zou willen dat ze iets doen gewoon omdat ik het vraag, dat ze eens zouden 'luisteren', you know, zoals 'andere' kinderen. Dat is ok, want mijn energie is soms ook gewoon op.
Evengoed zijn ze het mooiste geschenk ooit, want ze spiegelen me alles waar ik zelf mee worstel of tegen aanloop en beter (zelf)zorg heb voor te dragen. Ik ben zoveel gegroeid als ouder, maar vooral als mens. Ik geloof dat het dat is wat vurig sensitiefjes de wereld te leren hebben: om de best mogelijke versie van zichzelf te worden.
Verder lezen? Dan is mijn boek dat eind augustus uitkomt iets voor jou: Vurig Sensitief Opvoeden, Nessie De Zitter, 2019, Lannoo (Klik hier )
