Als ouder weet je zelf al lang dat vurig sensitieve kinderen met 'harde hand' drillen gewoon niet werkt. Dat ze een een ware uitdaging zijn voor je opvoedskills en dat er gewoon geen handleiding bestaat. Dat elke dag ook anders is. Dat je elke mogelijke tip al hebt uitgeprobeerd en je stinkende best doet, elke dag opnieuw. Dat ouderschap van vurig sensitiefjes niet voor WUSSIES is.
Je kinds hangen het uit
Veel kritiek van de omgeving, zelfs van familie komt erop neer dat je een lakse ouder bent en dat je kind in de pas moet leren lopen. Je hebt het vast ook al moeten aanhoren:
'Je legt er teveel eieren onder',
'Kinderen moet je gewoon CONSEQUENT opvoeden'
'Vurig sensitief? Je bedoelt dat je kinderen het gewoon heel erg uithangen, en dat dat je excuus is, zeker?'
'Je moet geen vriendjes willen zijn met je kinderen, je bent te toegeeflijk'
'Bij ons zou het niet waar zijn, hoor zo'n grote mond op zetten, waarom straf je hen niet eens goed?'
'We zullen dat sterke willetje eens breken, dan komt het goed' (uitspraak van een juf)
Zelf geloof ik niet in straffen en belonen. Ik ben een vurig sensitiefje avant-la-lettre en kreeg een klassieke strenge opvoeding. Dat bracht me ver weg van mezelf kennen en de persoon die ik diep vanbinnen echt was. For all I knew, was ik een koppig betwetertje dat later nog veel problemen ging krijgen als ze 'voor een baas' zou moeten gaan werken. Turns out dat mijn standaard antwoord' 'ik ga mijn eigen baas dan wel zijn', de realiteit werd, maar dit terzijde. Het punt is dat mijn gevoeligheid nooit gezien werd en ik er niet mee heb leren omgaan. Tot 35 jaar later.
Nu ik zelf mama ben, wil ik absoluut niet dat mijn kinderen iets doen omwille van een straf of een beloning. Ik streef er naar dat ze handelen vanuit hun hart, omdat ze willen bijrdragen, willen helpen, omdat ze autonoom zijn en verantwoordelijkheid willen nemen..
Straffen en belonen werkt trouwens maar matig bij vurig sensitieve kinderen, dat eindigt gegarandeerd in een opbod.
Daar waar de belofte van een ijsje aanvankelijk een leeg bordje opleverde, zit je 4 maanden later aan èn een dessert èn een fristi èn een speelgoedje enkel en alleen om binnen het halfuur aan tafel te komen. Been there done that. In de hoek staan maakt misschien indruk voor een paar keer, maar algauw zie je jezelf rond de tafel rennen om je kind tot de orde te roepen, terwijl je kind kirt van de vrolijkheid. Leuk spelletje, mama kan me niet pakken !
Ze doen het niet expres
En dat doen ze niet 'expres' of 'om je het bloed vanonder de nagels te halen'. Het is hoe hun innerlijk vuurtje (sterke wil) werkt. Ze worden in grote mate gemotiveerd door wat belangrijk is voor hen en veel minder vanuit wat de externe omgeving van hen wil.
De eigenschappen die hen vandaag misschien de stempel van ' lastig kind' opleveren, zijn net diegene die we als volwassene willen terug zien. Durven opkomen voor jezelf, goed weten wat je wil, authentiek zijn, eerlijk zijn, jezelf zijn, stevig in je schoenen staan.
De vurigheid is echter niet het enige dat kenmerkend is. Hoewel dat hetgene is dat het meest zal opvallen.
Weggestopte tranen
Zo fel als hun temperament is , zo groot is hun sensitiviteit of gevoeligheid. Oneindig lief en empatisch en zorgzaam, haarfijn aanvoelen zijn daarbij hun superpowers. Er zit ook een schaduwkant aan , want elke afwijziging, elke opmerking, elke veroordeling raakt hen diep. En vergroot het conflict tussen 'wat ze willen' en 'wat ze voelen dat verwacht wordt' . Spanning wakkert de vurigheid aan, die zich als een driftig duiveltje gaat weren, maar het verdriet erom wordt diep weggestopt. En de reactie van de omgeving? Tja, niet zo gek dat een brulaap niet meteen troostende armen en begrip krijgt. Dat zou wel anders liggen mochten we de weggeduwde tranen zien, toch?
Het is een pittige combinatie die vurigenheid en gevoeligheid samen. Beeld je zelf maar eens in:
je krijgt een super saai kadootje voor je verjaardag en kusjes geven vind je echt vreselijk vies, maar tegelijkertijd zegt mama altijd dat je dankbaar moet zijn voor wat je krijgt en wil je tante niet kwetsen.
Daarbovenop voel je de hele familie naar je kijken.
Hoe ontspannen zou je zijn? Ben je überhaupt nog in staat om diplomatisch proberen te zijn of een gepaste uitweg te vinden? Geef je toe aan de druk? Of blijf je je eerlijke zelf?
Een vurig sensitiefje ervaart dat soort innerlijke worstelingen meermaals per dag, en niet zomaar als fait divers, maar haarscherp heftig in high definition. De harmonie bewaren tussen van prikkels houden en ook veel ontspanning nodig hebben is niet evident.
Don't fix it, support them
Frustratie en teleurstelling zijn emoties die vaak voorkomen bij vurig sensitiefjes.
Onze taak als ouder is hen daarmee helpen omgaan, niet de boel te fixen, je kan de wereld niet anders maken voor hen. Dat zullen ze zelf moeten doen doen, met jou als supporter en geloof me : ze kunnen het ook. Ze hebben het in zich met hun gedrevenheid en passie en vermogen om rekening te houden met anderen.
Vurig sensitief houdt ouders in die pioniers zijn in een andere manier van 'opvoeden' en kinderen die niet op de begane paden blijven.
Als ik weer eens kritiek hoor, denk ik nu steevast :
If you’re not in the arena getting your ass kicked, I’m not interested in your feedback
Met dank aan Brené Brown. Want neen, vurig sensitief is echt niet voor wussies
_______
Verder lezen? Dan is mijn boek dat eind augustus uitkomt iets voor jou: Vurig Sensitief Opvoeden, Nessie De Zitter, 2019, Lannoo (Klik hier )
